Od dziesięcioleci badacze głowią się nad zagadnieniem przetwarzania wspomnień przez ludzki mózg. Najbardziej szczegółowe i wiarygodne informacje na temat przetwarzania wspomnień pochodzą od neurologów, którzy jednak nie są jednomyślni, a częściej podzieleni, zarówno w sprawie gruntownych teorii, jak i pojawiających się myśli. Okazuje się, że najlepszymi badaczami dostarczającymi rzetelnych informacji na temat przetwarzania wspomnień są osoby z uszkodzonym ośrodkiem hipokampa, czyli rdzenia odpowiedzialnego za przechowywanie wspomnień.
To właśnie ich sprawozdania z chory pomagają nam zrozumieć, jak działa funkcja pracy wspomnień. Uszkodzenie hipokampu zabiega tworzeniu się nowych wspomnień trwałych. W praktyce pacjenci po kilkunastu godzinach tracą wszystkie wspomnienia, jakie mogliby nabyć. Takie uszkodzenie w głębi mózgu pozwala badaczom odwzorować schemat pracy mózgu przy tworzeniu się nowych wspomnień. Naukowcy stale badają ludzki mózg. Szczególnie interesujące dla neurologów są przebiegi zmian u ludzi z uszkodzeniami w obrębie hipokampu właśnie. Aby dowiedzieć się, jak działa przetwarzanie wspomnień, należy porównywać zdrowy mózg z tym w początkowej fazie uszkodzenia, jak i głębokiej. Mimo przeprowadzania podobnych badań na przestrzeni lat naukowcy nie są zgodni co do jednej, wspólnej teorii na temat przetwarzania wspomnień w ludzkim mózgu. Uważa się, że hipokamp posiada umiejętność przekazywania korze mózgowej zdolności przechowywania wspomnień. Wyjaśniałoby to, dlaczego na skutek uszkodzenia hipokampu chorzy są w stanie odpamiętywać starsze wspomnienia, natomiast nie potrafią tworzyć nowe. Jeśli kora mózgowa przechowuje starsze wspomnienia, mimo uszkodzeń mózgu w obrębie hipokampu, mogą być wciąż dostępne dla chorych. Czy ta teoria faktycznie odzwierciedla stan faktyczny? Trudno jednoznacznie ocenić, dobrze jednak, że mimo nawet trwałych uszkodzeń mózgu, chorzy nie zapominają, kim naprawdę są.
Małgorzata Litwin